Sen dwunasty.

     Do końca dwa tysiące trzynastego roku została godzina. Siedziałam skulona na kanapie i oglądałam razem z Wojtkiem Titanica.

-Gdyby Rose na prawdę kochała Jack'a, przesunęłaby się i oboje zamieściliby się na tych drzwiach.. - skomentowałam tępo wpatrując się w ekran telewizora. Wojtkowe mieszkanie stało się dla mnie drugim domem, a sama obecność siatkarza pomagała mi się pozbierać. - Rose była po prostu samolubną suką.

Włodarczyk cicho zaśmiał się. Po chwili po mieszkaniu rozległ się dźwięk dzwonka. Przyjmujący zaklął pod nosem i poszedł otworzyć drzwi. Kilkanaście sekund później słyszałam męski głos, który już skądś znałam... Zerknęłam w kierunku przedpokoju i ujrzałam postać Kwasowskiego, a obok niego niskiej szatynki.

-Nie przyszedł Mahomet do Góry to Góra przyszła do Mahometa.

Bielszczanin zaraz znalazł się obok mnie i utonęłam w jego ramionach. Po chwili przedstawił mi dziewczynę. Jak się okazało, była to Martyna, jego partnerka. Szatyna okazała się przesympatyczną osobą i szybko złapałam z nią dobry kontakt. Mój humor uległ znacznej poprawie i już o północy staliśmy na balkonie wojtkowego mieszkania.

-Żeby było lepiej. Po prostu. - powiedział Włodarczyk opierając swoje czoło o moje.

Usłyszeliśmy huk petard. Stojąc wtulona w ciało Wojtka przyglądałam się kolorowym fajerwerkom. Niebo miało w tamtym momencie milion kolorów. Zakończyłam z jednej strony najlepszy, a z drugiej najgorszy rok w życiu...

     Minął ponad miesiąc. Ósmy lutego przywitał mnie obfitymi porannymi opadami śniegu. Wojtka obok nie było. Był aktualnie ponad dwieście kilometrów ode mnie. Miałam nadzieję, że szybko rozegrają mecz z Bielskiem i jeszcze w nocy go zobaczę. Wieczorem zasiadłam przed telewizorem i włączyłam program sportowy, na którym miało być transmitowane spotkanie. Kiedy zakończyło się pomeczowe studio, usłyszałam dzwonek do drzwi. Uchyliłam je niepewnie i wyjrzałam na korytarz. Nikogo na zewnątrz nie było, a na wycieraczce leżała biała koperta. Sięgnęłam po nią i zamykając mieszkanie na klucz udałam się do salonu.

                                                                                     Karolino..

                                                   Skrzywdziłam Cię. Wiem. Zdaję 

                                                   sobie z tego sprawę. Przepraszam,

                                                   że w takiej formie... Inaczej nie potrafię.

                                                   Nie potrafię też tego wytrzymać.

                                                   Tak, nadal z nim jestem. To się nie zmieni.

                                                   Wydaje mi się, że to Ten - Ten Jedyny.

                                                   Na zawsze. Przechodząc do meritum...

                                                   Karolino.. Coś musimy zrobić. Musimy

                                                   podjąć decyzję. Nie łatwą, wiem.

                                                   Musisz zdecydować. Tak, Ty.

                                                   Ja vs. On. Ty wiesz, o co chodzi.

                                                   Decyzja należy do Ciebie. Stawiam

                                                   Ci ultimatum. Inaczej, wybacz, nie potrafię.                                                                                    Mam nadzieję, że mnie zrozumiesz...

                                                   Kiedyś wybaczysz.

                                             

                                                                                          Twoja, An. 

     
     Przeczytałam i zmięłam kartkę w dłoni. Łzy kapały po policzku, a z włączonego telewizora słyszałam głośne raz, dwa, trzy bielskich kibiców. Sięgnęłam po pilota i nacisnęłam czerwony guzik, powodując, że odbiornik wyłączył się. Rzuciłam pilotem o kanapę i przeczesałam włosy. W tamtym momencie potrzebowałam jednego. Zdecydowałam. Szybkim krokiem udałam się do sypialni i wysunęłam ostatnią szufladę z ciemnej komody. Nerwowo wyciągałam teczkę za teczką, segregator za segregatorem. W końcu odnalazłam rzecz, której tak bardzo pragnęłam. Torebeczka z białym proszkiem kusiła. Wpatrywałam się w nią jak zaczarowana. Schowałam ją w dłoni i wróciłam do salonu. Przykucnęłam przy niskim stoliku i rozsypawszy część zawartości opakowania, czułam narastającą ekscytację. Z leżącego na stole portfela wyciągnęłam kartę kredytową i za jej pomocą uformowałam równy rządek z narkotyku. Miałam do tego nie wracać... Jednak. Nachyliłam się i wciągnęłam. Teraz było już za późno. Wypuściłam głośno powietrze i oparłam się o zimną beżową ścianę. Moim oczom rzuciła się paczka cienkich L&M. Wyciągnęłam szluga z opakowania i podpalając zaciągnęłam się nikotyną. Po chwili poczułam przyjemne kłucie w płucach... Wypaliłam fajkę do końca i wróciłam do wcześniejszego zajęcia. Z przezroczystego foliowego woreczka wysypałam pozostałość. Bez zastanowienia wciągnęłam wszystko. Zdecydowanie za dużo...


Bry,
Nie wyrabiam.
Wybaczcie.
Naprawdę, nie mam czasu, chęci i ochoty. Odda ktoś trochę weny? W dobrej wierze!

Przepraszam. W ciągu trzech dni moje życie wywróciło się o 180 stopni. Na lepsze. Trzymajcie kciuki, okej? Bo jeśli wyjdzie.. będę, ciuwa, najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi :)
Dziękuję za nominacje do TOP 10! :) Będzie w przyszłym tygodniu.

Jeszcze raz Was przepraszam.
Wasza
Em.