Sen drugi

     Nawet nie wiem kiedy siedzieliśmy na ławce na Narutowicza. Dokładnie tej samej, na której kilka godzin wcześniej czytałam sądowy dokument. Nie czułam jakby obok mnie była osoba, którą poznałam zaledwie dwadzieścia minut temu. Miałam wrażenie, że znam go już ładnych parę lat, mimo że nie wiedziałam o nim nic. Zero. Null. Nothing. Jeszcze bardziej skuliłam się, zapinając jego czarną bluzę pod samą szyję.

-Co robiłaś w klubie skoro nie masz humoru? - zapytał nagle.

-Raz w roku nadchodzi dzień, który ponoć trzeba świętować. Nie byłoby mnie tam dziś, tylko że Anka.. ta dziewczyna, z którą przyszłam, wyciągnęła mnie niemal na siłę.

Chłopak zaśmiał się pod nosem.

-Wszystkiego najlepszego, mała. - uśmiechnął się i, przysuwając się do mnie, objął ramieniem.

-Mała to jest twoja pała! - zrzuciłam jego rękę i odsunęłam się na koniec ławki.

Ten jednak znów usiadł obok mnie i przyciągnął do siebie.

-A ty?

-Co ja?

-Co robiłeś dziś w klubie?

-To samo co ty. - zaśmiał się.

Podniosłam głowę i spojrzałam w roześmiane oczy chłopaka. Miał w nich coś niesamowitego. Naprawdę. Jego wzrok sprawiał, że zaczynałam się uśmiechać, mimo beznadziejnego nastroju. Może te urodziny nie będą aż takie złe?

-O. Widzę uśmiech. - wskazał palcem na moje usta. - I tak ma być.

-Wojtek? Wszystkiego najlepszego.

     Rozmawiało się naprawdę w porządku. Dochodziła północ, a my nadal siedzieliśmy na ławce na Narutowicza. Telefon dawno wyłączyłam. Nie pragnęłam teraz niczego innego jak rozmowy z szatynem.
-Długo mieszkasz w Bełchatowie? Nie kojarzę, żebyśmy się gdzieś już spotkali.
-Od dwóch miesięcy. Raczej nie było opcji..
-Co cię tu sprowadziło? Przecież to kompletna dziura. Jedyną atrakcją jest tu chyba tylko hala.
-Właśnie dla niej tu przyjechałem. - uśmiechnął się szeroko, na co ja zdziwiłam się.
-Powinnam cię skądś znać? - wypaliłam nieświadomie, na co chłopak zaczął się głośno śmiać.
-Nie. Nie powinnaś.
-Przepraszam, jestem pijana. W sumie ty też, ale..
-Chodź.

     I znów.. nie wiem jakim sposobem.. piętnaście minut później wylądowaliśmy w mieszkaniu Wojtka. Całą drogę trułam mu, że nie jest to najlepszy pomysł, jednak nie chciał mnie słuchać. Tłumaczyłam mu, że się nie znamy, nic o sobie nie wiemy, na co on odpowiadał krótkim "to się poznamy". Usiadłam na wysokim krześle przy kuchennej ladzie i ogarniałam wzrokiem mieszkanie, kiedy chłopak przygotowywał coś do picia. Dom miał nowocześnie urządzony. Jasny, przestronny salon połączony z kuchnią był zupełnie w moim guście. Mały przedpokój, drzwi, jak mniemałam, do łazienki i kolejne, prawdopodobnie sypialniane. Dopiero po chwili dostrzegłam wiszącą na ścianie półkę z mnóstwem pucharów, statuetek, medali. Szybko zeskoczyłam z krzesła i podeszłam do ściany. Na kilku ujrzałam polskie napisy Najlepszy Zawodnik Meczu, Najlepszy Zawodnik Turnieju. Znalazło się też kilka w języku niemieckim. Nagle mój wzrok przykuła leżąca obok fotela czarna torba z numerkiem 12. Dopiero w tym momencie zaczęłam łączyć wątki i po chwili wszystko stało się jasne. Wróciłam do kuchni i klasnęłam w ręce.
-Teraz już wszystko rozumiem. - uśmiechnęłam się.
-Wszystko to znaczy?
-Wojciech Włodarczyk. Gwiazda ligi austriackiej. Nowy przyjmujący bełchatowskiej Skry...
-Ponoć. - zaśmiał się.
-Długo zamierzałeś to przede mną ukrywać?
-Ale co miałem ukrywać? Nie afiszuję się z tym.
-Wiesz o co mi chodzi.. 

   
     Przegadaliśmy pół nocy. Telefonu nadal nie włączyłam. Bałam się go potem włączyć. Nie powiedziałam nic Ance o tym, że wychodzę z klubu. Po prostu wyszłam. Po tym jak Włodarczyk zrobił gorącą czekoladę zasiedliśmy na salonowym dywanie i po prostu milczeliśmy. Głupie. Boże, Karolina, jak już tu jesteś to to wykorzystaj. Sięgnęłam po dwie płyty leżące na półce pod telewizorem. Miał dobry gust muzyczny. Rasmentalism, Dwa Sławy. No, no. Podniosłam głowę i spojrzałam na siatkarza.
-Trafiłem w twój gust? - zapytał.
-Zdecydowanie. Wiesz, miałam dziś mega do dupy dzień, a ty poprawiłeś mi humor.. Dzięki.
-Nie masz mi za co dziękować.
Przysunęłam się do niego i przytuliłam. Po prostu. Jeszcze z nikim nie złapałam wspólnego języka na początku znajomości jak z przyjmującym. Nawet z Anką tak to nie wyglądało. Wzięłam łyk gorącej czekolady, którą chwilę później odstawiłam na stolik. Ale oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie wylała napoju na siebie.
-Karol.. Ale z ciebie ciamajda.
-Dzięki. - syknęłam.
-Chodź, dam ci coś na przebranie.

     Chwilę później znajdowaliśmy się w sypialni chłopaka i przyjmujący wybierał odpowiedni dla mnie strój.
-Ta nie.. Ta też nie.. - wyliczał. - O! Ta będzie idealna! - podał mi czarną koszulkę z numerem 12.
-Nie wiem czy jestem godna noszenia tak zaszczytnego stroju. - zaśmiałam się.
-Jesteś. O to się nie martw. - odpowiedział także śmiechem i pocałował mnie w czoło.
-No.. to..
-Co?
-No raczej nie będę się przebierać przy tobie!
-Dlaczego by nie? Ja chętnie popatrzę. - usiadł na łóżku na znak tego, że nie zamierza opuścić pokoju.
-Tak?! Jesteś zbyt pewny siebie, ale okej.
I jak gdyby nigdy nic zaczęłam rozpinać koszulę. Włodarczyk rozsiadł się wygodnie na łóżku i cieszył się jak głupi do sera. Dosłownie. Sięgnęłam po czarną koszulkę przyjmującego, ale jej właściciel mnie powstrzymał, łapiąc mnie na nadgarstek.
-Gdzie ty byłaś całe moje życie..? Co? - zapytał patrząc mi w oczy.
-Nie mam pojęcia, ale doskonale wiem, że jesteś pijany i rano nic nie będziesz pamiętał.
-Ty też jesteś pijana.
-Ale ja będę pamiętać.
-Pamiętaj.. i tak będziesz moja.

*

Chujnia. Do widzenia. Nie wiem czy kiedykolwiek wrócę.

Nie mam pojęcia. Serio. Na początku był pomysł, a teraz nagle wyparował. Nie wiem kiedy kolejny, bo... muszę obmyślić cały plan na to. Dajcie mi chwilę.

Pees. Chciałabym Was bardzo serdecznie zaprosić na coś swojego.. innego. HAURIREE ART. Postanowiłam założyć bloga, na którym będę pisać o rysunkach, będę je tam wrzucać.. pisać o wszystkim! Tak w odskoczni od instagrama :) Oczywiście, jak nie będzie odzewu to go usunę. No! Także zapraszam do komentowania, oceniania i tak dalej.

Rozkminiająca nad swoim życiem
Empty.